انتشار خبر درگذشت 'منصوره حسینی' هنرمند پیشكسوت بار دیگر جامعه هنری را داغدار كرد. وی كه دانش آموخته نقاشی از دانشكده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود، تحصیلات خود را در آكادمی هنرهای رم دنبال كرد و پس از فارغ التحصیلی با علاقه به آزادی سبك‌های امپرسیونیستی و اكسپرسیونیستی به عنوان نقاش نوگرا شروع به فعالیت كرد.

از این رو باید منصوره حسینی را یكی از مهره های كلیدی و تاثیرگذار هنر و بویژه نقاشی مدرن دانست.

اما آنچه كه بیش از همه باعث تاثر شد، خبر درگذشت این بانوی هنرمند در تنهایی و بی كسی و اطلاع از این اتفاق پس از چند روز بود.

فقدان این هنرمند پیشكسوت كه علاوه بر نقاشی در مجسمه سازی نیز دست توانایی داشت، بار دیگر هنرمندان را متوجه این زنگ خطر كرد كه شاید این سرنوشت در انتظار آنها نیز باشد.

هنرمندانی كه در ایام حیات خود علیرغم بسیاری از مشكلات اقتصادی، با عشق و علاقه وافر به خلق آثار هنری می پردازند و بدون كمترین چشمداشتی برای رشد و ارتقای هنر این سرزمین قلم به دست می گیرند، نه تنها سزاوار مرگی چنین غریبانه نیستند كه لایق بیشترین تكریم ها و پاسداشت ها هستند.

شاید در میان رشته های مختلف هنری چون سینما، موسیقی و در مواردی تئاتر، هنرمندان رشته های تجسمی گمنام تر و ناشناخته تر باشند؛ این چهره های فرهنگی بیشتر در میان علاقه مندان به هنر و فعالان این حوزه شهرت دارند و كمتر رسانه های عمومی به زندگی و آثار آنها می پردازند؛ این بی خبری و بی توجهی درباره هنرمندان شهرستانی صد چندان است.

در واقع وقتی دوربین های تلویزیونی و نشریات رنگارنگ بیشتر توجه و تمركز خود را معطوف به انعكاس اخبار دست چندم و درمواردی نادرست مربوط به جزییات و حاشیه های زندگی خوانندگان و بازیگران سینما و تلویزیون می كنند كه در بسیاری از موارد دردسرهای بسیاری را هم برای فعالان این عرصه فراهم می كند، طبیعی است كه بسیاری از افراد جامعه مشهورترین نقاش یا چیره دست ترین مینیاتور و یا قابل ترین هنرمند مجسمه ساز معاصر خود را نشناسند، از آخرین نمایشگاه ها و تولیدات وی اطلاعی نداشته باشند و شاید از كنار خبر درگذشت هر كدام از آنها هم بی تفاوت بگذرند.

اینكه جذابیت های پرده نقره ای و دنیای پرسروصدای موسیقی در میان مردم و حتی دنیا باعث می شود رسانه های عمومی بیشتر به این سمت گرایش داشته باشند و یا به خاطر پرداختن بیش از حد رسانه ها به زندگی و اخبار سایر هنرمندان عرصه های هنری است كه هنرمندان این بخش مغفول مانده اند، نیازمند بررسی و نگاه كارشناسی بیشتر است اما آنچه

در این میان مهم است لزوم بذل كمی توجه بیشتر از سوی مسوولان و اصحاب رسانه به هنرمندان است تا ضمن ایجاد انگیزه و شوق بیشتر برای فعالیت آنها، نسل جوان هم با مشاهیر و ستارگان درخشان آسمان فرهنگ و هنر خود آشنا شوند؛ چهره هایی كه با قلم و رنگ و نوشته خود فرهنگ این سرزمین را در اوج شكوه و زیبایی به نسل های آینده منتقل می كنند.

نباید فراموش كرد كه هر كدام از چهره های شناخته شده و مطرحی كه با تلاش و كوشش شبانه روزی، ایده و نگاه خود را به ابزار هنر و ذوق می آرایند و دست به خلق اثری ماندگار می زنند، در غنای هنر و میراث معنوی این سرزمین گامی جدی و مهم برمی دارند.

اگر در دوران زندگی و حیات هنرمندان ضمن توجه به قابلیت ها و معرفی جایگاه و هنر آنها، برنامه های نكوداشت و بزرگداشتی برای این افراد برگزار شود، دیگر با شنیدن خبر درگذشت هر كدام از آنها دریغ و افسوس و درد به خاطر كوتاهی های صورت گرفته، جامعه هنری را فرا نخواهد گرفت.

دركنار وظیفه ای كه مسوولان و جامعه در قبال هنرمندان دارند، هنرمندان نیز اگر به جای انزوا و گوشه گیری، همگرایی و ارتباطات موثرتر را پیش بگیرند، دیگر هرگز شاهد وقایعی از این دست نخواهیم بود.

باید باور كنیم كه هنرمند بزرگترین ثروت بالقوه‌ سرزمین اش است كه بدون حضور و وجود وی آن سرزمین را باید مرده تصور كرد.

بنابراین برای داشتن كشوری زنده و هنری رو به رشد لازم است همه افراد جامعه قدردان تلاشگران عرصه هنر و فرهنگ باشند.

منصوره حسینی برای همیشه قلم و آبرنگ را به كناری گذاشت، اما پرواز وی به سمت خالق زیبایی ها، بار دیگر همگان را متوجه این نكته كرد كه كاش پیش از آنكه خیلی دیر شود، كاری كنیم.

فراهنگ ** 9173 ** 1071